اندوه درون

کاش میمردم و از مردن من

 روح افسرده ی من وا می شد

 قلبم ان جامه ی مشکین ز عزا بر می شست

کاش اندوه درونم ز افق

 با نسیم قدم صبح معطر می شد

 یا که با امدن شب از راه

در سیاهی دلم گم می شد

کاش می گفت صدای قلبم

 روح من از غم هجران تو پر پر می شد

 یا که بر ان شب بی نام و نشان

صبحدم یکسره پیدا می شد